Autentyczne, czyli moje – wypływające z głębi mnie
i ze mną zgodne;
nie czyjeś, nie przez kogoś, nie dla kogoś,
nie dla zasad, nie dla czyichś oczekiwań, tym bardziej
– nie pod czyjąś lub czegoś presją.

Autentyczne – wynikające z potrzeby – tak z uświadomionej,
jak i nieuświadomionej.

Autentyczne – szczere, przede wszystkim
wobec siebie, jako Osoby.

Autentyczne – ostatecznie świadome.

* * *

Czy jeden człowiek może drugiemu ukazać coś
o autentycznym wybaczeniu?

Tak, jeżeli ten pierwszy kierowany pragnieniem doświadczenia wybaczenia
podejmie wysiłek zrozumienia i to, co stało się zrozumiałe
będzie chciał przekazać drugiemu.

Książka jest zatem zapisem drogi myśli – inspirowanych obserwacją
doświadczeń swoich i innych; obserwacją związaną z wejściem w głąb
tych doświadczeń, konfrontacją ze szczegółowymi,
nierzadko trudnymi ich aspektami.

Nie opiera się na chronologii faktycznej, a chronologii przeżywania
– kiedy myśl wraca do wspomnienia różnych przeżyć w zrozumiałej tylko sobie logice;
kiedy odkrywa kolejno treści w zapamiętanych obrazach
według logiki rozwijającej się świadomości.

Jest więc też zaproszeniem do przebycia określonej Drogi myśli, której
owocem jest zrozumienie.

A czyż nie jest tak, że tylko zrozumienie może dać wyzwolenie pozwalające
autentycznie wybaczyć?